Als we klaar zijn met het testen van het bootje is het tijd voor een volgende actie. Het dopen van de boot van mijn schoonzus en zwager. Ze hebben al een aantal jaar hun boot en al vrij snel hebben ze de oude naam verwijderd van de boot. Alleen hadden ze tot vorig jaar geen idee hoe ze hun boot wilde noemen. Het liefst een naam met een Wierings accent. En vorig jaar was daar ineens de nieuwe naam “Skorlebonk” wat bonnefooi betekend in het Wierings. En voor de gene die niet bekend zijn met de zee-tradities, een boot mag niet zomaar een andere naam krijgen. Daar “moet” je de god van de zee wel goed over informeren. We hebben op internet gevonden dat je zelfs de duurste wijn of champagne moet schenken aan Neptunes en Aeolis.
Nou ja, dan moeten wij ook maar Skorlenonk gaan dopen. Mijn schoonzus Saskia is degene die de ceremonie uitvoert. Helaas voor Neptunes en Aeolis moeten ze het doen met een oude goedkope alcohol vrije nep-champagne. Saskia draagt de hele tekst voor: “In de naam van eenieder die aan boord van dit schip gezeild hebben in het verleden, en in naam van ieder die aan boord van dit schip zal zeilen in de toekomst, vragen wij de goden van de wind en de zee om dit schip vandaag met hun zegen te vereren. Machtige Neptunus, koning van alles wat beweegt op en in de golven, en machtige Aeolus waker over de wind en alles wat voor hen blaast: We danken u voor de geboden bescherming van dit schip in het verleden. We spreken onze dank uit voor de bescherming tegen orkanen en stormen en voor de altijd veilige terugkeer naar de haven. Nu vragen wij uw mildheid, om de oude naam van deze boot, de Hilde, te verwijderen uit het grootboek van de diepzee. Verder vragen wij u, dat als zij opnieuw aangeboden wordt voor zegen onder een nieuwe naam, zij weer erkend wordt en gezegend wordt met dezelfde voorrechten als voorheen. In ruil hiervoor geven wij dit schip in uw handen, wetende dat zij als voor eeuwig valt onder de wetten van de goden en de zee. Als blijk hiervan geven wij u dit offer volgens het ritueel van de zee.” “Hierbij geef ik dit schip de naam Skorlebonk. Dat zij altijd goede wind, plezierige golven en een beschutte haven moge vinden. En moge zij veel geluk brengen aan eenieder die met haar zeilt.”
Na deze ceremonie hebben we samen een iets betere bubbelwijn gedronken. Het was een erg komische ervaring en menig voorbijganger en buurboten hebben met een grote glimlach dit spektakel bekeken.
De volgende ochtend is het dan zover, ik mag in de vroege ochtend de mast in. We treffen voorbereiding, oude windvaan nog eens goed bestuderen. Daarna bedenken hoe deze boven krijgen en de oude weer beneden krijgen. Het grootzeilval is voor mijn bootsmanstoeltje bedoeld. Het spinakerval kunnen we gebruiken voor een emmer.
Goed, ik klim op de giek en daarna is het een kwestie van klimmen en niet te veel nadenken. Gelukkig heeft Linde stepjes aan de mast waardoor ikzelf naar boven kan klimmen. Carla hoeft alleen maar de val strak te houden. Mocht ik me verstappen en vallen, dan moet de valstopper zijn werk doen om mij op te vangen en zal ik niet ver vallen. Gelukkig is dit allemaal niet aan de orde. Ik nader de eerste zaling(dat is de eerste horizontale balk aan de mast). Even kijken hoe ik deze moet passeren en voor ik het weet, klim ik richting de tweede zaling. Nu merk ik dat ik hoog begin te komen. De stagen(stalen kabels die de mast overeind houden) lopen taps toe en ik moet nu bedenken hoe ik het beste verder kan. En dan ben ik bij de top. Nu zie ik ook de antenne van de marifoon, wat is die groot. Vanaf beneden lijkt het een sprietje, hierboven is het een buis van tientallen centimeters lang. Ik bestudeer de windvaan en zie dat de staart verdwenen is. Ja, dan snap ik dat de windvaan vaak van richting veranderd. Carla is ondertussen de emmer met de reserve windvaan omhoog aan het hijsen. Ook heb ik gevraagd om mijn zeilhandschoenen. Niet vanwege de kou, maar om mijn handen te beschermen tijdens het klimmen. De oude vaan gaat eenvoudig los en voorzichtig leg ik die in de emmer. De reserve plaats ik op de mast en voor ik het weet, kan ik alweer naar beneden. Nog even genieten van het uitzicht. Ik kan prachtig over de Friese weilanden kijken, het hele Koevordermeer kan ik bekijken, maar ook de Langweerder Wielen. Wat is dit mooi, jammer dat ik mijn telefoon ben vergeten om een foto te maken. Dan is het tijd om weer af te dalen. En voor dat ik het weet, sta ik alweer op het dek. Zo deze klus zit erop.
Nadat we met schoonzus en zwager nog een fijne middag hebben gehad is het tijd om weer te vertrekken. Als we eenmaal in het Margrietkanaal varen kijk ik op de windmeter, hij gaat niet meer heen en weer. Perfect, geeft goed de wind weer, is dat zo? De wind kom uit het oosten, maar de vaan geeft een hele andere waarde. Met de verrekijker kijken. Zo te zien wijst de vaan de goede richting aan. De meter geeft alleen 60 graden verschil. We hebben vast iets niet goed gedaan. Ik ga tijdens het varen op zoek naar een handleiding op internet en ja hoor daar lees ik een procedure over het ijken van de meter. Je moet dan de meter instellen op de ijk-modus en recht de wind in varen. Hmmm dat zie ik niet zitten hier. Een andere optie is om weer de mast in te klimmen, de windvaan recht naar voren houden en de ijk-procedure uit te voeren. We beslissen dat we dat morgen in de haven gaan doen. De volgende dag ben ik dus weer de mast ingeklommen. Ik hou de vaan recht naar voren en Carla voert de procedure uit. Als ik de vaan daarna loslaat geeft de meter precies de juiste windrichting aan. Dat is ook weer geregeld en nu ik 2 keer in 2 dagen 18 meter de lucht in geklommen ben, weet ik dat ik vanaf nu daar ook niet meer tegenop hoef te zien. Weer iets geleerd en ervaren 😊
English
Hans van Groenigen schreef op 21/06/2023: